صبح روز عید

معیت با دیدن ولیعهد خلیفه،بهت زده و ساکت ایستاده بود. هیچ کس توان گفتن چیزی نداشت. صدایی جز بال زدن کبوتران به گوش نمی رسید؛ اما این سکوت دیری نپایید. علی بن موسی چوب دستی اش را بالا گرفت و سرش را به سوی آسمان بلند کرد و انگار که بخواهد به سلام کبوتران بالای سرش پاسخ دهد، فریاد کشید: الله اکبر! یکباره تمام جمعیت از ته دل فریاد کشید: الله اکبر